Στις 19 Ιανουαρίου 2020 ολοκληρώθηκε ο πρώτος κύκλος του σεμιναρίου
"Η Γενοκτονία των Εβραίων 1942-1945", Ιστορία- Μνήμη- Αναπαραστάσεις
που πραγματοποιήθηκε στο Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδας.
Το σεμινάριο αυτό είχε στόχο να εμβαθύνει σε διάφορες πτυχές της γενοκτονίας των Εβραίων της Ευρώπης από τους ναζί, με έμφαση στην ελληνική περίπτωση.
Στις τέσσερις συναντήσεις μας εκπαιδευτικοί από όλη την Ελλάδα, διδακτορικοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές παρακολουθήσαμε στον όμορφο χώρο του Μουσείου τις εισηγήσεις της Οντέτ Βαρών-Βασάρ (ιστορικού, δρ. του Πανεπιστημίου Αθηνών). Ασχοληθήκαμε με μαρτυρίες, συζητήσαμε, προβληματιστήκαμε, ενημερωθήκαμε για τη σχετική βιβλιογραφία και την επικαιρότητα.
Στις 15 Δεκεμβρίου είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω το βιβλίο- μαρτυρία της Γιαννιώτισσας Ευτυχίας Νάχμαν, "Γιάννενα, Ταξίδι στο Παρελθόν” μιας εβραιοπούλας που γλίτωσε το Ολοκαύτωμα.
50 χρόνια μετά, το 1996, επιχειρεί ένα ταξίδι γυρισμό στην πόλη των παιδικών της χρόνων.
Το βιβλίο αυτό είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα κυρίως επειδή κατάγομαι από τα Γιάννενα και πολλά στοιχεία του ήταν μέρος και των δικών μου παιδικών αναμνήσεων. Επίσης η εξιστόρηση των γεγονότων, η περιγραφή των τοποθεσιών και της διάσωση της οικογένειας γίνονται γλαφυρά, παραστατικά και κρατούν ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Η φωτογραφία στο εμπροσθόφυλλο είναι από το φωτογραφικό άλμπουμ του γιαννιώτη γιατρού Νισήμ Λεβή, ο οποίος ανήκε σε μια επιφανή ρωμανιώτικη οικογένεια των Ιωαννίνων που χάθηκε στο Ολοκαύτωμα. Το συγκεκριμένο τοπίο με το τζαμί, η παγωμένη λίμνη στο οπισθόφυλλο και η ομίχλη είναι ό,τι έχει αγαπήσει όποιος έχει μεγαλώσει στα Γιάννενα και φυσικά και η συγγραφέας.
Η Ευτυχία Νάχμαν έγραψε ένα λογοτεχνικό βιβλίο που τελειώνει με συναισθήματά και σκέψεις άξια να περάσουν στις επόμενες γενιές.
Γράφει ανάμεσα στα άλλα:
"Η πληγωμένη μας ψυχή μπορεί να παραμερίσει τα μύρια όσα, μαζί και τη δίκαιη αγανάκτηση γι’αυτούς που τα προκάλεσαν. Αν κρατήσουμε τη χαρά της επιβίωσης και προσπαθήσουμε πρώτοι εμείς να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, θα απαλύνει η ψυχή μας και δε θα μεταδώσουμε στα παιδιά μας αρνητικά συναισθήματα. Δε θα προετοιμάσουμε εκδικητές”.
Κλείνει με στίχους του Γιαννιώτη Γιοσέφ Ελιγιά:
Ένα παράπονο μέσα μου πνιγερά τρεμοπάλλει
Στους μανιασμένους αφρούς μιας δεινής συμφοράς
Ένα πουλί, πληγωμένο θλιβερά σιγοψάλλει
Μεσ’τα σπασμένα ανθοκλάδια μιας χαμένης χαράς.
